Bełdów

Bełdów

Bełdów jest jedną z najstarszych i najważniejszych wsi na obszarze gminy Aleksandrów Łódzki. Jej początki sięgają XIV wieku. Założycielem Bełdowa była rodzina Bełdowskich z herbu Jastrzębiec. W XIX wieku przeszła ona w ręce rodziny Wężyków. Po II wojnie światowej została rozdzielona, a pozostałe dobra przejął Skarb Państwa.

Mieszka tu ponad 2 tysiące osób trudniących się częściowo rolnictwem, jak również własnymi, małymi, rodzinnymi przedsiębiorstwami.

Ze względu na swoje dogodne położenie i walory przyrodnicze, a także dość dużą powierzchnię wód Bełdów ma szansę na rozwój bazy turystycznej. Powstaje tu co raz więcej domów łodzian, którzy pragną odpocząć od ciężkiego, szarego życia w dużym mieście. Znajdują się tu także stawy hodowlane, w których pływają różnorodne ryby. Natomiast niedaleko od wsi stworzono centrum rekreacyjno-turystyczne Zalew Zgniłe Błoto, które już teraz przyciąga tłumy turystów pragnących wypocząć i na chwilę zapomnieć o codzienności.

Środowisko przyrodnicze

Bełdów jest otoczony obszarami leśnymi. Od południa i zachodu otaczają tę miejscowość tzw. Lasy Bełdowskie. Posiadają one bardzo urozmaiconą roślinność - występuje tutaj m. in. sosna zwyczajna, świerk pospolity, lipa drobnolistna, olsza czarna, buk zwyczajny, dąb szypułkowy.

W lasach możemy spotkać dziki, jelenie i sarny, jak również na mniejsze zwierzęta takie jak: zające szaraki, kuropatwy i bażanty łowne. W pobliżu stawów bardzo częstym widokiem są bocianie gniazda nie tylko bociana białego, ale również czarnego. Oprócz tego żyją tu również inne ptaki: łabędź niemy, czapla siwa, kaczka krzyżowka, perkoz dwuczuby oraz inne. Wytrawni i cierpliwi poszukiwacze mogą natrafić na rzadki okaz, objętej ochroną, tzw. niebieskiej żaby.

Innym walorem krajoznawczym wsi Bełdów są liczne pomniki przyrody. W latach dziewięćdziesiątych zostały zarejestrowane i objęte ochroną. Jest wśród nich 16 dębów szypułkowych, 5 wiązów, 2 białe topole, 1 lipa drobnolistna i 1 wierzba biała.

Historia Bełdowa

Pierwsza pisana historyczna wzmianka dotycząca wsi Bełdów pochodzi już z 1386 roku. Wieś ta była siedzibą rodziny Bełdowskich. Około roku 1416 powstał tu pierwszy, drewniany kościół pod wezwaniem Wszystkich Świętych. Konsekracji kościoła dokonał arcybiskup gnieźnieński Mikołaj Trąba. W późniejszym okresie kościół został rozebrany - parafia przestała istnieć. W roku 1526 kolejny arcybiskup gnieźnieński Jan Łaski ponownie reaktywował bełdowską parafię, a rodzina Bełdowskich ufundowała nowy kościół.

Na przełomie XVIII i XIX wieku właścicielami dóbr w Bełdowie została rodzina Wężyków, mieszkająca w pięknym niegdyś, zabytkowym już dworze wybudowanym w I połowie XIX wieku. Budynek dworu na początku był drewniany, lecz potem w końcu XIX wieku wzniesiono na jego miejscu nowy ceglany budynek, zaprojektowany w stylu północno-włoskiego renesansu. Otoczony kiedyś wspaniałym parkiem (w dzisiejszych czasach bardzo zaniedbanym i zniszczonym) od pewnego czasu niestety popadł w stan częściowej ruiny, chociaż we wnętrzu zachowały się jeszcze fragmenty pierwotnego wystroju - stolarka okienna i drzwiowa, parkiety, szafy wnękowe, schody drewniane i pozostałości pieców.

W roku 1897 władze kościelne i rodzina Wężyków podjęli decyzje o rozbiórce ówczesnego kościoła i budowie trzeciego obiektu sakralnego. Wybudowany z cegły i nieotynkowany budynek, który możemy podziwiać do dziś, został ufundowany przez Jana Wężyka, dziedzica Bełdowa. Większość wyposażenia tego kościoła to wyposażenie pochodzące z poprzedniej świątyni. Przy kościelnym cmentarzu znajduje się również nieotynkowana murowana dzwonnica, a także wspaniałe okazy wiązów, w tym trzy będące pomnikami przyrody.

Na bełdowskim cmentarzu oprócz kilku interesujących nagrobków np. ks. Stanisława Gąsiorowskiego, ufundowany przez parafian dla ukochanego proboszcza, uwagę zwraca kaplica grobowa pw. Przemienienia Pańskiego wybudowana w stylu klasycystycznym w 1854 roku przez Jana Lebelta i jego żonę Ludwikę z Prylińskich. Szczególną uwagę zwraca czterokolumnowy portyk osłaniający wejście do kaplicy, zwieńczony trójkątnym tympanonem oraz datą powstania. W krypcie grobowej spoczywają członkowie rodów najważniejszych i mocno powiązanych z historią Bełdowa - Wężyków, Lebeltów, Orzechowskich, Parczewskich, Prylińskich, Nowakowskich, Kobierzyckich.

Kolejnym wartym zobaczenia, historycznym budynkiem jest bełdowska gorzelnia, która znajduje się niedaleko dworu rodziny Wężyków. Pierwsza wzmianka o browarze znajduje się w inwentarzu dóbr z roku 1687. Najprawdopodobniej z biegiem czasu dawny browar został zamieniony na gorzelnię. W 1891 roku został wybudowany nowy zespół budynków, przebudowywany jeszcze w 1906 roku.